Tenis ziemny

Serwis

W chwilę po wyrzuceniu piłki lewą ręką, lewę ramię jest wyciągnięte ku górze. Prawe ramię wykona za chwilę ruch do góry i naprzód tak szybko, żeby zawodnik był w stanie trafić rakietą w opadającą piłkę.

Serwis to uderzenie inicjujące akcję. Rozpoczyna się go wyrzutem piłki w powietrze, a następnie uderzeniem jej, zazwyczaj chwilę po osiągnięciu przez nią najwyższego punktu w locie, na przekątną część kortu po stronie przeciwnika. Serwis może być zagrywany znad głowy lub od dołu.

Dobrze wyszkoleni zawodnicy doskonalą swoje umiejętności serwisowe, aby zwiększyć jego siłę i celność. Zawodnik podający może zastosować różne rodzaje serwisu, takie jak: serwis płaski, topspinowy (z rotacją awansującą), slajsowany (podcięty) czy serwis z kickiem. Zaawansowani zawodnicy często starają się wykonać serwis w taki sposób, aby rywal nie był w stanie dotknąć piłki. Takie zagranie nazywane jest asem serwisowym. Jeśli odbierający dotknie piłkę, ale nie uda mu się jej przebić na stronę przeciwnika, takie uderzenie nosi miano wygrywającego serwisu (ang. winning serve).

Forehand

 to uderzenie piłki wewnętrzną stroną rakiety, które zaczyna się z prawej strony dla zawodnika praworęcznego i z lewej dla tenisisty leworęcznego. Do grania forehandu wykorzystuje się chwyty: kontynentalny, wschodni, zachodni oraz półzachodni. Przez lata za zawodnika operującego najlepszym forehandem uznawany był amerykański tenisista z lat 20. XX w. Bill Johnston, który przy forehandzie stosował chwyt zachodni. W następnych dziesięcioleciach chwyt zachodni był stosowany bardzo rzadko, ale od drugiej połowy XX w., głównie za sprawą radykalnych zmian w budowie sprzętu oraz sposobie zagrywania poszczególnych uderzeń, obserwuje się jego powrót. Obecnie z tego sposobu uchwytu rakiety korzystają głównie tenisiści specjalizujący się na nawierzchnii ziemnej, tacy jak Rafael Nadal.

Niezależnie od rodzaju stosowanego chwytu większość graczy wykonuje forehand jedną ręką. Do wyjątków należeli ekwadorsko-amerykański tenisista z lat 40. i 50. XX w. Pancho Segura oraz Francuz Fabrice Santoro, a wśród pań Monica Seles czy obecnie Marion Bartoli.

Szczególnym rodzajem forehandu jest odwrotny forehand (ang. reverse forehand). Tak jak zwyczajny forehand uderzany jest wewnętrzną częścią rakiety, ale zaczyna się z lewej strony w przypadku tenisistów praworęcznych i prawej u zawodników leworęcznych.

Backhand

to uderzenie piłki wykonywane zewnętrzną stroną rakiety. W przypadku zawodników praworęcznych to zagranie, które rozpoczyna się z lewej strony, natomiast dla tenisistów leworęcznych z prawej strony ciała. Można go wykonywać zarówno jedną ręką, jak i oburącz. Backhand dwuręczny poprawia kontrolę uderzenia, ale jednocześnie ogranicza długość zamachu, natomiast jednoręczny umożliwia podcięcie piłki przy użyciu back spinu nadającego piłce niską trajektorię przy odbiciu.

Przez większość XX w. backhand grano jedną ręką stosując chwyt wschodni bądź kontynentalny. Pierwszymi znanymi zawodnikami, którzy grali backhand oburącz byli występujący w latach 30. XX w. Australijczycy Vivian McGrath i John Bromwich – byli oni jednak nielicznymi wyjątkami. Dwuręczny backhand zyskał na popularności w latach 70. za sprawą Björna Borga, Chris Evert, Jimmy’ego Connorsa, a później Matsa Wilandera i Andre Agassiego, którzy wykorzystywali go dla uzyskania mocniejszego uderzenia. Obecnie zdecydowana większość czołowych tenisistów i tenisistek, w tym Rafael Nadal i Serena Williams, gra backhand oburącz. Do nielicznych wyjątków grających backhand w sposób klasyczny, jedną ręką, należą Roger Federer oraz Justine Henin.

Za największych mistrzów backhandu uchodzili Don Budge, którego jednoręczny backhand grany z top spinem przyczynił się do sukcesów Brytyjczyka w latach 30. i 40. XX w. oraz Australijczyk Ken Rosewall, który posiadał bardzo staranny slajsowany backhand również grany jedną ręka

Wolej

to uderzenie grane z powietrza przed odbiciem się piłki od podłoża najczęściej w pobliżu siatki, zazwyczaj ze sztywnym nadgarstkiem. Najczęściej woleja gra się celując w niepilnowany przez przeciwnika obszar kortu. Półwolej (ang. half volley) jest uderzeniem piłki po jej pierwszym odbiciu, zazwyczaj również w okolicach środkowej części kortu. Drajw wolej (ang. swinging volley) to uderzenie piłki z powietrza, przed jej odbiciem się od kortu. Jest to uderzenie ofensywne mające odebrać przeciwnikowi czas na odegranie piłki. Kiedy zawodnik znajduje się w głębokiej defensywie, a przeciwnik zbliża się do siatki, broniący się może wykonać minięcie (ang. passing shot), czyli posłać piłkę obok rywala na tyle mocno, by nie był on w stanie jej przebić lub zagrać loba (ang. lob), czyli przerzucić piłkę wysoko nad rywalem tak, aby trafiła w ostatnie metry kortu. Uderzenie to może być jednocześnie zagraniem defensywnym (daje zawodnikowi czas na poprawę pozycji w obronie) lub ofensywnym (pozwala na bezpośrednie wygranie wymiany). Jeżeli lob nie został zagrany dostatecznie wysoko, przeciwnik może zagrać smecza (ang. overhead smash) – przypominające serwis uderzenie piłki znad wysokości głowy, które często kończy wymianę. Takie zagrania noszą nazwę kończących (ang. winners) i są ważnym elementem statystyki tenisowej. Kiedy zawodnik znajduje się za końcową linią po swojej stronie kortu, rywal może zagrać niespodziewanego dropszota (skrót, ang. drop-shot) podcinając delikatnie piłkę tak, aby spadła ona tuż za siatką po stronie rywala, który nie jest w stanie dobiec i przebić ją na czas. Kros (ang. cross) to uderzenie piłki po przekątnej placu gry, przez całą jego długość. Return jest zagraniem wykonywanym bezpośrednio po trafionym serwisie przez gracza odbierającego.

 Lift

jest uderzeniem piłki z rotacją postępującą (awansującą), która sprawia, że tuż po odbiciu się od podłoża piłka nabiera przyspieszenia. Innym uderzeniem podczas którego piłce nadaje się rotację awansującą jest topspin. Bardzo silną rotację nadaje w nim dodatkowy ruch nadgarstka ręki, w której zawodnik trzyma rakietę.Slajs (ang. slice) to z kolei uderzenie, w którym piłkę uderza się z rotacją wsteczną lub wsteczno-boczną.